Ο Ιππόλυτος, γιος του Θησέα και της αμαζόνας Ιππολύτης, είναι πιστός ακόλουθος της θεάς Άρτεμης. Αποστρέφεται τον έρωτα και δεν τιμά την Αφροδίτη. Έτσι η θεά για να τον εκδικηθεί εμπνέει έρωτα στην μητριά του, τη Φαίδρα. Η Τροφός της προσπαθώντας να την βοηθήσει αποκαλύπτει το μυστικό της στον Ιππόλυτο, αφού τον βάλει να ορκιστεί πως δεν θα το πει πουθενά. Αυτός αποχωρεί επιπλήττοντας και βρίζοντας τις γυναίκες. Η Φαίδρα προσπαθώντας να διασώσει την τιμή της κατηγορεί τον Ιππόλυτο πως την ατίμασε. Ο Θησέας τυφλωμένος από οργή καταράζεται το γιο του που τελικά αντικρίζει την μοίρα του.

Ο Ιππόλυτος διδάχθηκε το 428 π.Χ. Λίγα χρόνια πριν ο Ευριπίδης παρουσίασε μια άλλη τραγωδία με το ίδιο θέμα η οποία όμως κατακρίθηκε. Έτσι ο τραγικός ποιητής επανέρχεται ξαναγράφοντας την τραγωδία και κερδίζει το πρώτο βραβείο, μια απ' τις μόλις τέσσερις του νίκες. Το κοινό της Αθήνας του 428 π.Χ. είναι σοκαρισμένο από τις πολιτικές εξελίξεις, όπως εμείς είμαστε σήμερα. Τι έχει να μας πει όμως ένα έργο ενός “απαγορευμένου” έρωτα; Το έργο δεν είναι απλά αυτό...

Τρία χρόνια πριν παρουσιαστεί το έργο αυτό ξεκίνησε ο Πελοποννησιακός Πόλεμος, του οποίου την έκβαση κανείς δεν ήξερε, και μπροστά σ' αυτά τα δεδομένα ο άνθρωπος ευτελίζεται, έτσι και σήμερα. Ο Ευριπίδης τολμά σ΄ αυτή την τραγωδία να απομυθοποιήσει το αξιακό σύστημα της εποχής του. Επειδή σήμερα οι θεσμοί και οι αξίες της κοινωνίας αμφισβητούνται, ο σύγχρονος άνθρωπος απογοητευμένος ακολουθεί μια αντιηρωική πορεία, γεμάτη πάθη και μοναξιά, που πολλές φορές τον οδηγεί στην καταστροφή. Ποιός είναι ο Ιππόλυτος; Ο νέος άνθρωπος, αυτός που αρνείται τις παρακαταθήκες της προηγούμενης γενιάς; Είναι ίσως η αδικημένη γενιά των νέων της εποχής μας; Μήπως ο νέος που απαξιεί για την πολιτική ή τον έρωτα;