Βαλεντίνα Φαίδωνος
Πώς γαμιούνται οι σκαντζόχοιροι, της Βαλεντίνας Φαίδωνος
Το Έργο
- Έτος συγγραφής: 2025
- Είδος/Genre: Δράμα
- Αριθμός πράξεων/σκηνών: 7 Σκηνές που εκτυλίσσονται σε 7 διαδοχικές μέρες
- Σκηνογραφικές πληροφορίες/Χώροι: Και οι εφτά σκηνές λαμβάνουν χώρα στον ίδιο, αμετάβλητο, ενιαίο σκηνικό χώρο: Μπροστά από το εκκλησάκι σε προαύλιο χώρο νοσοκομείου. Από δυο αντικρινά σταγκόνια ίπταται ένας ξύλινος οριζόντιος πάσσαλος που διατρέχει μια καμπάνα εκκλησίας η οποία μοιάζει να αιωρείται στο βάθος. Τροχήλατο παγκάκι στο προσκήνιο. Δεξιά ένας ξερός κορμός δέντρου απ’όπου κρέμεται μια λευκή ιατρική μπλούζα σαν κουφάρι ιατρού. Χωμάτινος δρομίσκος μπροστά.
- Αριθμός Χαρακτήρων: 2 συνολικά (γυναίκες): Το ΚΟΡΙΤΣΙ που πρόκειται να γίνει 18 και η ΓΥΝΑΙΚΑ σε ηλικία που να εργάζεται ακόμα
- Πιθανή διάρκεια: 60 λεπτά
- Πληροφορίες επικοινωνίας για το έργο: vfedonos@ictusfilms.com,
99 111 825 valentinafedonos.com
Περίληψη
Ψυχιατρική πτέρυγα ανηλίκων. Μετά το θάνατο του κακοποιητικού παππού της μια δεκαεφτάχρονη με οριακή διαταραχή προκαλεί την εισαγωγή της εξαιτίας αναφερόμενου αυτοκτονικού ιδεασμού και αυτοτραυματισμού. Κατά την πρώτη μέρα που της επιτρέπεται ο προαυλισμός - με διακριτική επιτήρηση - γνωρίζει μια γυναίκα που περνάει το χρόνο της σ΄ένα παγκάκι μπροστά από το παρεκκλήσι του νοσοκομείου παρακολουθώντας την αλλαγή των εποχών. Η γυναίκα με το μεταστατικό καρκίνο έχει εφτά μέρες για ν’αποκαλύψει στο κορίτσι πώς γαμιούνται οι σκαντζόχοιροι. Αν το κορίτσι ακούσει τη γυναίκα πραγματικά, τότε, μπορεί να καταφέρει ν’αγκαλιαστεί δίχως να φοβάται. Πια.
Διαβάστε απόσπασμα του έργου ΕΔΩ
Σχόλιο Συγγραφέα
Έγραψα μια παραβολή για το διαγενεακό τραύμα. Είμαστε προϊόντα του οικογενειακού μας συστήματος και είναι πολλές οι φορές που αισθανόμαστε ανήμποροι ν’ αποσχιστούμε από αυτό. Έτσι βιώνουμε μιαν αέναη αιώρηση μεταξύ χρόνων ποτέ παροντικών. Το κορίτσι της ιστορίας μου έζησε δεκαεφτά χρόνια σ’ ένα άρρωστο πλαίσιο. Μετά το θάνατο του κακοποιητικού της παππού κι εφτά μέρες πριν τα δέκατα όγδοά της γενέθλια αντιλαμβάνεται πως τώρα πια έχει τη δυνατότητα αυτενέργειας. Η συνειδητοποίηση αυτή της προκαλεί ακραία συναισθηματική απορρύθμιση με αποτέλεσμα να προκαλέσει την εισαγωγή της στην παιδοψυχιατρική. Αυτή τη φορά όμως θα κληθεί ν’ αποφασίσει κατά πόσο θέλει να περάσει στην ενηλικίωση και αυτονόμησή της ή εάν θα παραμείνει παγωμένη αφήνοντας τον τρόμο που αισθάνεται για την καινούργια συνθήκη να την καταπιεί.
Έγραψα μιαν ιστορία για όλα εκείνα τα παιδιά που ζουν τις μέρες τους κλειδωμένα σε κάμαρες αποφεύγοντας τη ζωή και τους ανθρώπους γιατί κάποιοι τα δίδαξαν ότι η σύνδεση είναι πληγωτική. Για όλα εκείνα τα παιδιά που εφευρίσκουν μηχανισμούς νοερής απόδρασης. Για όλα εκείνα τα παιδιά που υψώνουν τοίχους και βγάζουν αγκάθια σε κάθε πλησίασμα προσπαθώντας να προστατεύσουν ό,τι απαλό απέμεινε μέσα τους. Σε όλα εκείνα τα πληγωμένα παιδιά θέλω να πω: «δεν είστε μόνα» και «κάποτε θα περάσει» και «μιλήστε» και «αφήστε να σας αγκαλιάσουν» αλλά πάνω απ’ όλα «μιλήστε».
