Γεωργία Βλαδιμήρου
Ο τροπικός του σκορπιού, της Γεωργίας Βλαδιμήρου
Το Έργο
- Έτος συγγραφής: 2025
- Είδος/Genre: Κωμικό Δράμα: Κωμικό δράμα
- Αριθμός πράξεων/σκηνών: 11 σκηνές
- Σκηνογραφικές πληροφορίες/Χώροι: Σκηνή 1: Στην αίθουσα ποτκαστ/ Διαμέρισμα | Σκηνή 2: στο ιατρείο | Σκηνή 3: σε ένα πάρκο | Σκηνή 4: διάφορες τοποθεσίες αίθουσα ποτκαστ, σουπερμαρκετ, καφέ | Σκηνή 5: Σε μια αίθουσα εκδηλώσεων | Σκηνή 6: διάφορες: γειτονιά, δρόμος με αυτοκίνητα, διαδήλωση | Σκηνή 7: Σε ένα παλιό αρχοντικό| Σκηνή 8: social media, χωροχρόνος, αίθουσα ποτκαστ | Σκηνή 9: Στο πάρκο | Σκηνή 10: Στο Διαμέρισμα ή χωροχρόνος | Σκηνή 11: Στην αίθουσα ποτκαστ
- Αριθμός χαρακτήρων: 10 συνολικά 5 άντρες 4 γυναίκες 1 non binary φιγούρα
- Άλλες πληροφορίες για τον αριθό ηθοποιών που χρειάζεται για να υποδυθούν τους χαρακτήρες: Οι χαρακτήρες του έργου μπορεί να είναι ηχογραφημένες φωνές (off-stage voices), να φαίνονται σε προβολή, να παίζονται από ηθοποιούς ή μόνο από την Σωτηρία.
- Πιθανή διάρκεια: 40 λεπτά
- Πληροφορίες επικοινωνίας για το έργο: georgiavladimerou@hotmail.com Γεωργία Βλαδιμήρου
Περίληψη
Ο «Τροπικός του Σκορπιού» είναι μια παράδοξη και αστεία θεατρική ιστορία που ξεκινά μέσα από ένα ηχητικό ντοκυμαντέρ/podcast και μας μεταφέρει στη ζωή της Σωτηρίας. Μιας τριανταπεντάχρονης που βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι: απολυμένη, χαμένη, και ξαφνικά αντιμέτωπη με τον «Σκορπιό». Όμως ο Σκορπιός φέρνει μαζί του κι ένα αλλόκοτο χάρισμα, κάθε φορά που η ηρωίδα ενώνει τα χέρια της, κάτι συμβαίνει. Από εκεί αρχίζει ένα σουρεαλιστικό ταξίδι με απρόσμενους πρωταγωνιστές και συμμάχους. Μια περιπέτεια που μπλέκει το τραγικό με το κωμικό. Με τρυφερότητα, φαντασία και ανατροπή, το έργο φωτίζει τον καρκίνο όχι σαν αμετάκλητη καταδίκη αλλά σαν μια εμπειρία που μπορεί να ιδωθεί με γέλιο, χιούμορ και δύναμη.
Διαβάστε απόσπασμα του έργου ΕΔΩ
Σχόλιο Συγγραφέα
Πώς να γράφεται άραγε το σχόλιο συγγραφέα; Θα γράψω αυτό που νιώθω και ας με συγχωρέσουν οι αναγνώστες για τυχόν λάθη.
Κάπως απροσδόκητα βρέθηκα σε αυτό το εργαστήρι. Η διαδικασία ήταν ενδιαφέρουσα, αλλά κυρίως πρωτόγνωρη. Συνάντησα ανθρώπους πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους, που μοιράζονταν όμως μια κοινή και βαθιά αγάπη για το θέατρο. Μια αγάπη που τελικά επεκτάθηκε και μεταξύ μας. Όταν έπρεπε να επιλέξουμε τη θεματολογία μας, μια ανάγκη μέσα μου, με ώθησε να γράψω για τον καρκίνο με ελαφρότητα και χιούμορ, χωρίς τον δραματικό τόνο που συχνά συνοδεύει έργα τέτοιας θεματολογίας. Δεν ήταν πρόθεσή μου να μειώσω τη σοβαρότητα της ασθένειας, αλλά να υπενθυμίσω σε όλους μας πόσο σημαντικό είναι να ζούμε στο εδώ και στο τώρα, με τα δύσκολα και τα όμορφα. Με τα μαθήματα που φέρει κάθε μας εμπειρία.
Ευχαριστώ από καρδιάς τη δασκάλα μας Αλεξία Παπαλαζάρου, την ψυχή του εργαστηρίου Μαρίνα Μαλένη και τη Νίκη Μουρούζη για την πολύτιμη βοήθειά της. Ευχαριστώ τους «συμμαθητές» και συνοδοιπόρους μου στο εργαστήρι για το μοίρασμα. Τέλος, ευχαριστώ όλους όσους με ανέχτηκαν όλο αυτόν τον καιρό που η σκέψη μου ήταν σε αναβρασμό, για την αγάπη, την υποστήριξη και τα σχόλιά τους.
Δεν θα μπορούσα να είμαι κάτι άλλο παρά #BLESSED.
