Ελένη Αριστείδου
Ό,τι χάθηκε, της Ελένης Αριστείδου
Tο κείμενο περιέχει εικόνες εμπόλεμης βίας και αναφορές σε αυτοκτονικές σκέψεις.
Το Έργο
- Έτος συγγραφής: 2025
- Είδος/Genre: Ιστορικό Δράμα/Φαντασία
- Αριθμός πράξεων/σκηνών: 14
- Σκηνογραφικές πληροφορίες/Χώροι: Χαρακώματα Πρώτου Παγκοσμίου: Καταφύγιο, τοίχος χαρακώματος με σκάλα που βγαίνει στο παραπέτασμα, πεδίο της μάχης με ανάχωμα, τέντα στρατιωτικού νοσοκομείου.
- Αριθμός Χαρακτήρων: 3 άντρες
- Άλλες πληροφορίες για τον αριθμό ηθοποιών που χρειάζεται για να υποδυθούν τους χαρακτήρες: Ακούγονται φωνές εκτός σκηνής (για παράδειγμα κάποιος φωνάζει εκεχειρία) που μπορούν να ηχογραφηθούν.
- Πιθανή διάρκεια: 1 ώρα
- Πληροφορίες επικοινωνίας για το έργο: aristideleni@gmail.com, 96 289 230, Ελένη Αριστείδου
Περίληψη
Όταν ο Τζακ, ένας Άγγλος στρατιώτης στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ανακαλύπτει πως ο μικρός του αδελφός τραυματίστηκε βαριά σε μια επικίνδυνη επιχείρηση και κατόπιν πως τον άφησαν πίσω, αρχίζει με το φίλο του, Μαρκ, να προσπαθεί να τον βρει. Βάζει τον εαυτό του σε όλο και μεγαλύτερο κίνδυνο, παλεύοντας ταυτόχρονα με τους εφιάλτες και τις εικόνες που τον βασανίζουν μετά από μια ιδιαίτερα τραυματική εμπειρία, αλλά και με την ενοχή του που άφησε τον αδελφό του να καταταγεί. Ο Μαρκ, με τον οποίο ο Τζακ έχει κρυφά σχέση, προσπαθεί με νύχια και με δόντια να τον προστατέψει, συνήθως από τον εαυτό του. Όσο ο Τζακ μπαίνει πιο βαθιά στο σκοτάδι του πεδίου, τόσο έρχεται πιο κοντά στο χάσει τον εαυτό του, και να ανακαλύψει πως ο τρόμος του πολέμου έχει πλέον αποκτήσει υπερφυσική έκφανση.
Διαβάστε απόσπασμα του έργου ΕΔΩ
Σχόλιο Συγγραφέα
Αυτή η ιστορία είναι πλέον στο μυαλό μου τέσσερα χρόνια, έχοντας αρχίσει σαν πτυχιακή εργασία στο πανεπιστήμιο. Οι λόγοι που με απορροφούν τόσο αυτοί οι χαρακτήρες και αυτός ο κόσμος είναι δύο. Η εικόνα εκείνων των χαρακωμάτων του Πρώτου Παγκόσμιου, με τους στρατιώτες να βουλιάζουν με τις ώρες, τις μέρες, με τους μήνες στην αγωνία τους, περιμένοντας το θάνατο να έρθει μέσα από την ομίχλη, και η εικόνα του πεδίου, σκοτάδι μέσα στο οποίο μπορεί να παραμονεύει το οτιδήποτε, μου τραβούν ιδιαίτερα το ενδιαφέρον. Πως είναι να έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με το θάνατό σου μέσα στα νεκρά μάτια κάποιου; Πόσα φαντάσματα περιφέρονται χωρίς να βρίσκουν ανάπαυση; Αλλά αυτό που πραγματικά με έκανε να μείνω τόσα χρόνια με αυτή την ιδέα, αυτό που με στοίχειωσε πιο πολύ στις ιστορίες για τον πόλεμο, όπως το Ουδέν Νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο, είναι: Πως οι άνθρωποι προσπαθούν να συνεχίσουν να είναι άνθρωποι στον πόλεμο; Είναι οι φιλίες, οι ανθρώπινες συνδέσεις που τους κρατούν ζωντανούς, η αίσθηση ότι μόνο μαζί μπορούμε να αντέξουμε τον εφιάλτη. Αυτό κράτησα από τον Έριχ Μαρία Ρεμάρκ, και αυτό θέλω να αποδώσω: Όταν ζεις σε έναν εφιάλτη χωρίς τέλος, το μόνο που μπορεί να διώξει το σκοτάδι, έστω για λίγο, είναι η αγάπη, η ανθρώπινη σύνδεση.
