Πέφτω σαν τυφλή, τα δίνω όλα, τους πιστεύω, ενώ αυτοί μελετάνε μέσα τους πώς να με κάνουνε άλλη! Όχι, αγαπημένες μου, εγώ δεν ξεγέλασα κανένα, αυτοί με ξεγελάσανε.

Πλασμένη με υλικά που δεν ταιριάζουν με τα ήθη και της αντιλήψεις τις εποχής της, η Στέλλα, ένα αγρίμι που δεν φυλακίζεται, παραδίδεται στον ακραίο έρωτα χωρίς αναστολές και επιλέγει μια ρήξη με οδυνηρό τέλος αντί για την πλαστή ευτυχία μιας αδιάφορης συμβίωσης.

Εμβληματικό και ιδιαίτερα αγαπητό –τόσο στη θεατρική του μορφή όσο και από την κινηματογραφική προσαρμογή του Μιχάλη Κακογιάννη- το έργο του Καμπανέλλη είναι ένας ύμνος στην αντισυμβατικότητα. Η γραφή του σημαντικότερου έλληνα συγγραφέα του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα συνδυάζει το σφυγμό της ζωντανής γλώσσας με τη συναισθηματική φόρτιση. Ο Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης, που σκηνοθετεί το έργο, φωτίζει τη διαχρονικότητα του θέματος, σε μια παράσταση με ζωντανή μουσική, γραμμένη από τον Σταμάτη Κραουνάκη.