ΚΟΡΙΤΣΙ: Μια φορά κι έναν καιρό γεννήθηκε ένα αγόρι.
ΑΓΟΡΙ: Μια φορά κι έναν καιρό γεννήθηκε ένα κορίτσι.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Και το αγόρι είχε ωραία χείλη σαν της μητέρας του και φωτεινά μάτια σαν της μητερούλας του.
ΑΓΟΡΙ: Και το κορίτσι είχε όμορφα μακριά μαλλιά σαν της μάνας της και φουσκωτά μαγουλάκια σαν της μανούλας της και καλοσχηματισμένα φρύδια σαν της μαμάκας τηςκαι δόντια γλυκούλια σαν της μαμακούλας της και απαλό δέρμα σαν της μαμάς της.
ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Όπα, όπα, μισό λεπτό, ρε παιδιά.  Γιατί λέτε μόνο για τις μανάδες; Από τους πατεράδες τους δεν πήραν τίποτα;
ΑΓΟΡΙ: Πήραν!
ΚΟΡΙΤΣΙ: Φυσικά και πήραν.
ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Τότε γιατί δεν λέτε για του μπαμπάδες και λέτε μόνο για τις μαμάδες; ΑΓΟΡΙ: Γιατί οι μαμάδες είναι το πιο ωραίο πράγμα.
ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Και οι μπαμπάδες; Δεν είναι;
ΑΓΟΡΙ: Είναι.  Καλοί είναι και οι μπαμπάδες.

Βασισμένο στο μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης, Το κορίτσι που επιμένει είναι ένα τρυφερό έργο μύησης για την ομορφιά αλλά και τις δοκιμασίες ζωής, που απευθύνεται σε θεατές όλων των ηλικιών. Ένα κείμενο που μιλάει και «τραγουδάει» για την αγάπη, το όνειρο, τις δυσκολίες, την τόλμη, την προσπάθεια και, κυρίως, για την επιμονή που οδηγεί στην επιτυχία.

Η Μαρίνα Βρόντη, στην πρώτη σκηνοθετική της απόπειρα στον ΘΟΚ, συνθέτει ένα όμορφο και πολύχρωμο θέαμα, με στήριγμα τη δημιουργική της ομάδα και την αστείρευτη ενέργεια έξι ταλαντούχων νέων ηθοποιών, που τραγουδούν και χορεύουν, αλλάζοντας συνεχώς ρόλους πάνω στη σκηνή.