ΠΑΡΗΣ: Είντα που έπαθες;
Είπαν μου οι γιατροί ότι εσ̌ειροτέρεψες, πρέπει να παλέψεις, ακούεις, μεν τα παρατάς!
Άμμα, εννά τα καταφέρουμε, εννά πάσιν ούλλα καλά. Εκουράστηκες; Μεν σταματάς.
Οι ορτάνσιες σου, ποια τες κλαδεύκει; Αθυμούμαι που μου έλεες πως ήβρες μια που ήξερε, το μυστικό τους εν το κλάδεμα, ελάλες μας πάντα, πρέπει να ξυπνήσεις να μου πεις πού να την έβρω.
Γυρεύκω τζιαι το σταυρό σου, εν τον εφόρες τελευταία, μόνο σε κανένα γάμο, κάπου τον εφύλαες αλλά πού;
Εν πρέπει να χαθεί, πού ένει; Όι να μου φύεις, να ξυπνήσεις, να βρεθεί ο σταυρός σου, οι ορτάνσιες σου εννά θέλουν κλάδεμα.

Έξω από την εντατική ενός νοσοκομείου, πέντε πρόσωπα περιμένουν νέα για τους αγαπημένους τους. Σε μια κατάσταση διαρκούς αναμονής, μετατρέπονται από «επισκέπτες» σε «ασθενείς» που κατατρύχονται από τον τρόμο του υπαρξιακού κενού, της ψυχικής αποσύνδεσης από τον άλλο, καθώς και από την αγωνία και το βάρος της μοναξιάς. Μέσα τους υπάρχουν οι δυνατότητες για μια άλλη ζωή, κι ας μην το ξέρουν – κάποιοι θα το μάθουν, κάποιοι άλλοι, πάλι, όχι.

Το βαθιά εξομολογητικό νέο έργο του Αντώνη Γεωργίου, γραμμένο στο κυπριακό ιδίωμα, βάζει στο επίκεντρο ανθρώπους σε κρίση, οι οποίοι βιώνουν σε πυκνό χρόνο τα όρια μιας πραγματικότητας που είναι τόσο ρευστή όσο και η ανθρώπινη ζωή. Ένα συγκλονιστικά επίκαιρο σχόλιο για το κοινό βίωμα του ενδεχόμενου της απώλειας, το φευγαλέο της ύπαρξης και την ανάγκη μας για επαφή και επικοινωνία.

Ο σκηνοθέτης Αιμίλιος Χαραλαμπίδης προσεγγίζει με ευαισθησία το έργο του Γεωργίου, έχοντας στο πλευρό του μια δυνατή ομάδα ηθοποιών που καλούνται να δώσουν υπόσταση σε χαρακτήρες και πρόσωπα γνώριμα, που ζουν καταστάσεις εξίσου γνώριμες, καταστάσεις οριακές, κρίσιμες, βαθιά ανθρώπινες.