ΚΟΡΤΣΑΚ: Ένα δικαστήριο από παιδιά λογικά σου φαίνεται παράξενο τώρα, Άτζιο.  Σου υπόσχομαι όμως ότι σε πενήντα χρόνια, όταν θα είσαι γέρος, κάθε σχολείο, κάθε σπίτι για παιδιά θα έχει ένα.  Τα παιδιά έχουν δικαίωμα να κρίνονται από άτομα της ηλικίας τους.
ΑΤΖΙΟ: Αν πιστεύεις ότι έκλεψα το ψωμί από το μπασταρδάκι, γιατί δεν με μαστιγώνεις να τελειώνουμε;
ΚΟΡΤΣΑΚ: Έπειδή πιστεύω στη δικαιοσύνη.
ΑΤΖΙΟ: Εκεί έξω είναι ένας Γερμανός με όπλο.  Φέρ' τον στο δικαστήριό σου.  Να δούμε τι θα γίνει.  Εσύ έχεις όπλο; Ποιος σκοτίζεται για το δικαστήριό σου;

Τελευταίες μέρες στο ορφανοτροφείο του γιατρού και παιδαγωγού Γιάνους Κόρτσακ στο γκέτο της Βαρσοβίας, το 1942. Λίγο πριν την αποστολή των παιδιών στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Τρεμπλίνκα, ένα καινούργιο μέλος, ο Άτζιο, ένα αγόρι μεγαλωμένο στους δρόμους, θα κάνει τον Κόρτσακ να αναρωτηθεί τι νόημα έχουν όσα δίδαξε στα «παιδιά του».

Ο Σκοτσέζος συγγραφέας Ντέιβιντ Γκρεγκ εξετάζει την αξία της δικαιοσύνης και της αξιοπρέπειας σε έναν κόσμο όπου κάθε ανθρώπινη ιδιότητα μοιάζει να χάνεται. Η παράσταση αναδεικνύει με ευαισθησία τους δεσμούς αγάπης και αλληλοσεβασμού ανάμεσα στον «γερο-δόκτορα» και τους «μικρούς ανθρώπους», όπως ο Κόρτσακ αποκαλούσε τα παιδιά. Μια ωδή στην ανθρωπιά, στο μεγαλείο της προσφοράς και στην ανεξάντλητη δύναμη της αγάπης.